De Hardloop4daagse, da’s genieten terwijl je kapot gaat

• Door Pieter op 27-05-10 om 21:29
• Categorie:  Wedstrijd Verslagen •
• (21) Reacties

Apeldoorn - Mensen vragen mij wel eens wat je als hardloper absoluut gelopen moet hebben. Tot dit weekend was mijn standaard antwoord eigenlijk New York. Alleen al om het absurd aantal toeschouwers wat je daar 42 kilometer lang staat aan te moedigen. Na dit weekend zeg ik: New York EN de Hardloop4daagse. Waarom? Omdat Nederland en ver daarbuiten geen gelijke qua evenement kent!

Natuurlijk was ik een beetje voorbereid. 50 kilometer tijdens de derde etappe van de Be More Ultra-Tour leerde mij dat Apeldoorn schitterend maar ook zwaar en vooral onverhard zal zijn. En veel heuvelachtig. Iets dat ik niet gewend ben in het platte Friesland met al die asfaltwegen. Dus gewoon starten, geen oog op het klassement en gewoon kijken waar het schip strand. Tenminste, dat dacht ik…..

Dus na de eerste etappe kijk je alleen even voor de tijd naar de uitslag. 16.4 km in 1:17.38, dus een gemiddelde van 12.6 km p/u. Het was een ‘gemakkelijke’ etappe die ik samen met Martine gelopen heb. We zouden gemiddeld tussen de 11.5 en 12 km p/u lopen. Iedere kilometer werd er naar de klok gekeken, merkt Martine op dat het te hard gaan, antwoord ik met een kort ‘ja’ en….. lopen we op het zelfde te snelle tempo door. Lekker stel zo. En dan die finish, een heuse sprint! Met nog 83 kilometer te gaan…..

De tweede etappe start ik weer samen met Martine. 20.4 kilometer door een meer glooiend landschap. 18 kilometers gaan goed, ik loop zelfs ongemerkt weg bij Martine als ik aansluit bij de twee rappe Belgen Heidi en Dirk, maar de laatste 2 kilometer ga ik even kapot. Al met al 1:40.49 over een prachtig parcours in de volle zon, want die hebben we letterlijk vanaf etappe 1 tot 6 vol op onze toeter gehad. Wel weer 12.2 km p/u gemiddeld, toch wel rap.

De derde etappe moet echt rustiger. Martine en ik starten weer samen. Ik heb me echt voorgenomen deze 14.56 km rustig aan te doen. Na 7 kilometer verlies ik Martine langzaam uit het zicht. Ze is veel sterker dan ik. Leert me in drie etappes wel hoe ik moet stijgen en dalen, of in ieder geval hoe ik daar winst op kan behalen. Maar als martine daalt, dan ben je haar kwijt. Tenminste, als je geen doodwens hebt, want die daalt alsof haar leven er van afhangt. Als Martine mij gelost heeft kom ik in een lekker tempo terecht. Langzaam loop ik zelfs weer in op Martine en bij 11 kilometer lopen we weer even samen. Vanaf daar gaat het echter haast alleen nog maar naar beneden. Gevolg? Na 1:11.33, met een gemiddelde van 12.21 kom ik ruim een halve minuut na Martine over de finish. Wel weer genoten!

De vierde etappe is heel bijzonder. Een heuse tijdrit over 8.4 kilometer. Iedereen start 30 seconde na elkaar. Daarbij wordt gestart in volgorde van de ranglijst, met de langzaamste voorop. Je start vanuit een paardentrailer, waardoor je dus, net als bij wielrennen, als het ware gelanceerd wordt. Ik start te hard, loop al vrij snel mijn voorgangster voorbij, moet eerst op adem komen en ga dan eigen tempo lopen. De kolletjes zijn heftig, de borden die de kollen aangeven vermakelijk. De kleinste heuvel krijgt een stijgingspercentage van 50%, de enige heuvel die er echt toe doet krijgt 0.0%. Bedankt organisatie voor deze psychische tik. Ik finish, in een veel te rap tempo van precies 13 km p/u, in 38.33 minuut. In het algemeen klassement staan de nummers 1,2 en 3 van de mannen senioren nu binnen een minuut, hoe spannend is dat. Ik overigens wel op een derde plaats.

De vijfde etappe blijkt een doodsteek voor mij. Martine en ik starten weer gezamenlijk. Ik geef al aan dat ik tussen de 11 en 11.5 per uur wil gaan lopen. De eerste twee kilometer is echter weer in 12.5 per uur. Ik knal direct in het rood en al na een kilometer of vier laat ik Martine en gelegenheidshaas Koen gaan. Ik trek dit niet. Op eigen kracht loop ik richting de heide. Daar is de route smal en volledig onverhard. Ik wil maar één ding en dat is stoppen, maar stoppen is geen optie. Gewoon DOOR gaan. Iedereen haalt me in, mijn directe concurrent Wouter, één plaats hoger in het klassement, geeft een bemoedigend tikje op mijn schouder als hij mij passeert. 19.123 kilometer duurt dit parcours. Ik tel de kilometers. 5 KM, drankpost, 10 kilometer, drankpost, 15 kilometer, laatste drankpost, aftellen nu. Nog één 8 uur journaal, zo heb ik geleerd van de Be More Ultra-Tour. Waar blijft dat bord van die laatste kilometer. Daar is hij! Komt er een vrouw achter mij lopen die gecoacht wordt om harder te lopen! Flikker op, ik ga dood hier. Daar is dat spandoek! Finish! Boom, zitten, uitpuffen, ik ben kapot, maar ik ben er. Niets stoppen, finishen! 1:41.48, da’s 11.271 gemiddeld. Hoezo man met de hamer, hoezo te hard gegaan met die tijdrit. 79 gedaan, nog 21 te gaan, we zijn er bijna!

De zesde etappe is geweldig. Wat een verademing na die 19 kilometer afzien. Ilonka heeft ook de 19 gelopen voor een estafette team, maar loopt deze 21 km alleen om ‘uit’ te lopen. En wil daarom wel meelopen met mij en Martine. Prima! We starten EINDELIJK rustig. De eerste vijf kilometer gaan in 28 minuten, de tweede 5 gaan in 26 minuten. Dan gaat echter langzaam het gas er wat op. Een peloton van ongeveer 30 man wordt door ons 2en letterlijk uit elkaar gescheurd. Ook Martine wordt daarin ‘geslachtofferd’. Ilonka en ik lopen door, het gaat harder en harder en het wordt warmer en warmer. Drankposten, heerlijk. Ilonka is een snelle dame uit de omgeving en velen kennen haar. Voordeel is dat ze daardoor ook een bidon onderweg nog even aangeboden krijgt. Fijn, nog wat extra drinken, precies toen ik het nodig had. Pas op kilometer 19 krijg ik het echt zwaar, ik geef aan dat het gas iets terug mag. Ilonka doet dat, voor euhm, 300 meter? en pakt dan stiekem het tempo toch weer op. Ik volg maar. Daar is het hek, van de BMUT weet ik dat het nu nog 2 kilometer is. 1:50 uur is het doel, ik zie 1:43 op de klokken als we de laatste kilometer passeren. Ik hoor muziek, ik zie de atletiekbaan. Daar komt ook Rik ons vergezellen. Het tempo gaat verder omhoog terwijl Rik roept: SPRINTEN! Zonder een eigen mening doe ik het ook nog, terwijl op de achtergrond snelle man Ronnie vanuit zijn stoeltje mij achterna roept: KOTSEN KOTSEN! En bedankt hé. Meer dood dan levend kom ik over de finish, 1:48.59 met een tempo van 11.696 km p/u. Met grote dank aan Ilonka, wat een geweldige loopster.

En daarmee loop ik 100 kilometer in 8:19.39 uur. Een gemiddelde van iets meer dan 12 kilometer per uur. Ik ben 30ste overall van de 70 finishers en derde in mijn leeftijdscategorie. Zo sta ik ineens op het podium. Maar beter nog, ik finish dit prachtige avontuur. Met 18 uitvallers op 88 starters is er toch nog een best percentage uitvallers wat aantoont hoe zwaar dit is.

MAAR, ik kan alleen maar zeggen aan alle hardlopers; Kom en maak dit avontuur volgend jaar zelf mee. Loop 60 kilometer of loop 100 kilometer of als je dat echt niet zit zitten kom voor een losse etappe. Alle etappes zijn zwaar, trainen is echt noodzakelijk, maar het is ook zo mooi en zo bijzonder dat je het eigenlijk niet wilt missen. Wat mij betreft met stip het mooiste hardloopevenement van Nederland en mogelijk ver daarbuiten.

Oh ja, en wat waren er een boel verschrikkelijk goede twitteraars en bloggers aanwezig. Allen bereikten ze de finish op Janna na door een vervelend griepje de week ervoor.

In volgorde klassement 100 KM:

Ronnie: 2e overall, 2e M35
Richard: 11 overall, 2e M40
Wouter: 13 overall, 3e M40
Ruud: 16 overall, 8e M50
Dirk (B): 29 overall, 8e M40 en 1ste buitenlander zoals hij zo graag zelf zegt
Martine: 37 overall, 3e Vrouw overall en 2e V45
Heidi(B): 38 overall, 4e Vrouw overall en 2e VS
Ingrid: 55 overall, 8e vrouw overall en 3e V45
Gert Jan: 67 overall, 18e M40

In volgorde klassement 60 KM:
Gert: 101 overall, 21e M50
Bjorn: 112 overall, 19e MS

Nou hoop ik niet dat ik iemand vergeten ben, het zal vast wel weer. Volledige uitslagen zijn hier terug te vinden.